|
არდავიწყების მწვანე კონცხთან ამოდის გემი ზღვის უფსკრულიდან; მისცემიან გემბანზე ფიქრებს. მიცვალებულებს - ალამაზებს ოცნება ჩემი - ბევრი მათგანი ქუდს მიხდის და ცხვირსახოცს მიქნევს. მოკვდა ვაჟაც, ილია მოჰკლეს, გალაკტიონმა, ვიცით, თვითონ გაშალა ფრთები. ფასშეუვალი და მწუხარე ხომალდი მოჰქრის, მოჰქრის ხომალდი დახუნძლული ძვირფასი მკვდრებით. ჩემს ნაპირზე, ჩემს გვერდით დგანან; მგონია, ვდგავარ ერთდროულად ძმებთან და მტრებთან; ხელს ვართმევ ცოცხლებს, მაგრამ მკვდრები სხვა ნისლში ჩანან და კარგად ვიცი, რომ საერთო მეტი მაქვს მკვდრებთან. მოაშურე ჩვენს მსუბუქ ხომალდს! - ვიღაც, დიდი და იდუმალი, გაფრენას მირჩევს... და გალურსული ჩემი სული სიფრთხილით ზომავს გასაფრენ მანძილს, და საფრენად უძნელეს სივცეს. ხომ არ გაცვდა ჭურჭელი ხორცის, რომ, რაც დრო გადის, უხორცობის წყურვილით ვთვრები, რომ მპირდებიან სამუდამო ტაძარში ქორწილს და მეძახიან, მეძახიან მე ჩემი მკვდრები?! ეპოქები რა არის ხშირად, - მოწამებრივი, ხორციელი ცხოვრების შემდეგ უსაზღვროების თუ იქცევი წილად და შვილად და წარიშლება შენთვის ზღვარი და სიტყვა შესდექ! მწვანე კონცხთან ფრიალებს აფრა - კრთის და ფრთხიალებს უთეთრესი ყვავილი ხსოვნის. იქ არა ერთის შარავანდი ბრიალებს ლამპრად, იქ რუსთველია წინმდგომად და მეუფედ ყოვლის. ჩემი დროს შვილებიც ჩანან. მკერდბუმბერაზი ეს ვინ დადგა მამების გვერდით? ოჰ, რა ღირსებით, რა ლომური ჭაღარით დგანან და რა ურყევნი ერთი მრწამსით და ერთი ხვედრით! მოკვდა ვაჟაც, ილიაც მოჰკლეს, გალაკტიონმა, ცაში თვითონ გაშალა ფრთები. ფასშეუვალი და მწუხარე ხომალდი მოჰქრის, მოჰქრის ხომალდი დახუნძლული ძვირფასი მკვდრებით... მოაშურე ჩვენს მსუბუქ ხომალდს! - ვიღაც, დიდი და იდუმალი, გაფრენას მირჩევს... და გალურსული ჩემი სული სიფრთხილით ზომავს გასაფრენ მანძილს, და საფრენად უძნელეს სივრცეს. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • მურმან ლებანიძის პოეზია |
