რომ მოვმკვდარიყავ თბილისში ადრე,

მე დამმარხავდნენ, ალბათ, ჩანგებით

და წამიღებდნენ როგორმე, სადმე,

როიალს რომ ჰგავს, კატაფალკებით.

თეთრი ცხენებით, როგორც გედებით,

ორკესტრებით და შავი ეტლებით,

ოჰ, თეატრს ჰგავდა გოგოლის ქუჩა

თავის ცხედრებით და იმედებით.

და ვიქნებოდი, ალბათ, ლამაზი,

უფლისწულივით წყნარი და დინჯი,

თეთრი ყვავილის თეთრ აკლდამაში

გრიმიორის და დალაქის ბიჭი.

ვიცი, დამარხვა უფრო სანდოა,

ვიდრე - ცეცხლში რომ ჩაგიძახებენ...

მაგრამ თბილისში ახლა სხვა დროა

და კრემაციას ხალხში აქებენ.

ოღონდ... მე სიკვდილს ვაპირებ სხვაგვარს

და ინდუსივით მე ვერ დამწვავენ...

ან დაალპება ეს ლეში სანგარს

ან ჩემი მტრები ძელზე გამსვამენ.