კარებთან გიდგას ავი ზამთარი

და აქრობს ისევ მიბჟუტულ იმედს,

მოკვეცილი გაქვს ღერ-ღერ ფაფარი,

ყბებზე ლაგამი გაწვება მძიმედ.

გთავაზობს ბედი ჩითსა და ნარმას,

სტავრა-ატლასი რჩეულთ ესხვისა...

დიდი ხანია წახვეტა ქარმა

ოქროს თმები და ფრთები ვერცხლისა.

უმღერე მაინც აპრილის ქუხილს,

ხნულში რომ მწვანედ ბოლავს მარცვალი,

ვითომ არც თვალებს გიწვავდეს სუსხი,

ვითომ არც კარზე გედგას ზამთარი.

უმღერე მაინც ვარდსა და სოსანს

და უცხო სურნელს ველური შროშნის,

ვითომ დედოფლის სამოსი გმოსავს,

ვითომ დედოფლის გაცვია ქოში.