გისმენს მამული

იმედით, მკაცრად,

სხვა განმსჯელს 

ან კი რა თავში იხლი...

ბედი პოეტის -

ნამდვილი ჯვარცმა,

გზები პოეტის- 

ცრემლი და სისხლი.

ნურც შეჩვენება

აგავსებს ელდით,

ნურც შურით უმზერ

სხვის ვარდნარ ბორცვებს,

ამ გზაზე

ღმერთმა ვის მისცა ბედი,

შენ, ასგზის საწყალს, 

რა უნდა მოგცეს.

ხან ფოთოლივით

გრიგალს მიჰქონდი,

ხან მკერდზე

ეკლის გეკიდა მძივი,

მაგრამ რად ღირდა,

ხან რომ სტრიქონი

ფარავდა ყველა

წყენას და ტკივილს.

და ცაში

ფრენით აჰყავდი კიბეს,

ანგელოზს

შენი ფრთები მართებდა

და ყველაფერი

ხომ ღირდა კიდეც,

იმ ერთ წამის

გამონათებად.

იარე! 

ნურც რა შეგაკრთობს ელდით,

ნურც შურით უმზერ

სხვის ვარდნარ ბორცვებს,

ამ გზაზე

ღმერთმა ვის მისცა ბედი,

შენ, ასგზის საწყალს, 

რა უნდა მოგცეს.