ანაზდად ღრუბლიდან მოისმა ძახილი:

- "სამოცდამეცხრამეტე წელიწადს შეები,

რას იქმს, მამაჩემო, ლექსი და სახელი,

რაფრად დიან

მოწამლული შენი დღეები?!"

- "ფეხს ვუწყობ, შვილო ჩემო, ცხოვრებას ოხერს,

არ გავლოთებულვარ, ვერც ვიტყვი უსმელობას...

თავი ვერ მოვიკალი! ვთამაშობ პოკერს,

ვიგონებ საქმეებს და

ვეჩვევი უშენობას..."

ვარდისფერ ღრუბლიდან კვლავ მესმა ძახილი:

- "მწვავდა მანდ, მამაჩემო, სიმღერა ცხრაპირული,

მწვავდა მანდ ათასობით ვნება და სახმილი,

აქ მარადისობაა -

წყნარი და სტაბილური!"

- "მარცხენა უჯრაშია მანდ ჩემი ქონება,

არ მითხრა, არ მკადრო, პოეტი არა ხარო!

შენ სხვისი ლექსების გჩვევია სწორება, -

გახსოვდეს,

ჩემს ლექსებს თითი არ დააკარო!"

- "კარგა ხანს იომე, კარგა ხანს იბოგინე,

კი არ გსაყვედურობ, აქედან გეფერები...

ოთხმოცდათხუთმეტი წელი იმყოფინე, -

მანდაურ ლაჟვარდებს

ნუ გამოეკერები!"

- "ფეხს ვუწყობ, შვილო ჩემო, ცხოვრებას ოხერს,

არ გავლოთებულთარ, ვერც ვიტყვი უსმელობას,

ვიგონებ საქმეებს, ვთამაშობ პოკერს,

ვეჩვევი სიკვდილებს და

ვეჩვევი უშენობას!"