არ ვთამაშობ, თამაშიდან გავდივარ,

ფარ-ხმალს ვაწყობ, ვეფერები ბალახებს,

ყრუ ხეობის თავზე ვარ და ცამდე ვარ,

უკეთ ვხედავ მახრჩობელა ქალაქებს.

კუბოს ვაგებ, ეს მეშვიდე წელია,

სისხლი მწვეთავს, ვკვდები კარგა ხანია;

ეს სიკვდილი - ძველისძველისძველია,

ეს გაქცევაც - ვიცი, არახალია.

ყრუ ღამეში შერკინულმა მხედრებმა

გადუქროლეს ჩემსას მთა-ბარს ჭენებით,

იყო ჯვარცმა, იყო კვნესა-ვედრება,

რკინის დროში ვბრძოდით ლამანჩელები...

მე მინდოდა შეცვლა ქვეყნიერების,

(გულუბრყვილო ბიჭი მახვილს ლესავდა!),

კაცთა შორის ძმობა - ძმობა, ბედნიერება,

ხალხთა შორის - სათნოება მეწადა.

რაც ყოფილა - ცისქვეშ ისი იქნება,

ის ოცნება - ჟამმა დაასამარა,

შავ ჯინჭველად მეხვევიან ფიქრები,

სიკვდილის წინ ვრჩები კითხვის ამარა:

გაჩენილა კაცთა მოდგმა ღვთისაგან, -

მძვინვარებდეს, ბრძოდეს, კვნესდეს, ჰგოდებდეს.

სატალახო გზებით სრულყოფისაკენ!

მაგრამ ჯვარცმა ოჰ, როდემდის, როდემდის!

არ ვთამაშობ, თამაშიდან გავდივარ,

ფარ-ხმალს ვაწყობ, ვკოცნი, ვკოცნი ბალახებს;

ყრუ ხეობის თავზე ვარ და ცამდე ვარ,

უკეთ ვხედავ მახრჩობელა ქალაქებს.