თვით ჩემი მუზაც ვეღარ იცლის, რომ სთქვას სხვა რამე, 

არა გშორდება, არ გცილდება  არც დღე, არც ღამე.

წავა საითმე და თან მიაქვს იგივე ფიქრი,

ღელავს - შენც მასთან ასდევ ტალღებს, შენც მასთან მიჰქრი!

თუ გაიტაცა ის ერთ წუთით მთის ლეგა ნისლმა,

ან მწუხრის სიმი იმის გულში სევდად გაისმა;

ან მხიარულობს, წინწკლებს ისვრის ჭიქა ქარვისა,

მის წინ ირხევა ტკბილ დუდუკზე ტანი ალვისა;

ოხ, არ გეგონოს ჩანგი ამ წუთს უმღერდეს იმათ,

არა, ისა თრთის, ის შენთვის თრთის მაინც იმ ჟამად;

მაგრამ მტარვალად გადვიქცევი, ბორკილს დავგრეხავ,

არ დავინანებ, არ დავინდობ ჩანგს გადავტეხავ;

და ავუკრძალავ თავხედ მუზას შენს გზას, შენს სახელს. 

თუ წამოსცდება მყის ტუჩებზე დავაფარებ ხელს!

აბა რას აქნევ ცხოვრებისგან მითელ-მოთელილს:

სულს გრძნობას ლტოლვას, აღტყინებას, ფიქრსა და წადილს?! 

მითხარ, ვის უნდა, ვის რათ უნდა დაჭრილი გული,

ვინ მოუკრიფოს მკერდის ბუჩქზე მას თაიგული!

მე ფერფლიღა ვარ ცეცხლზე დამწვარ სალამურისა:

მე გმინვაღა ვარ - მშველის გმინვა განგმირულისა:

მე ვარ ორბის ფრთა მოტეხილი, მოდუნებული,

მე ვარ ვარდის ძირს მიგდებული მკვდარი ბულბული:

მიტომ ვუკრძალავ თავხედ მუზას შენს გახსენებას,

ამიტომ ჩანგსაც, რომ გიმღეროს - არ ვაძლევ ნებას!

და მხოლოდ ერთხელ... ეს იქნება უკანასკნელი

სულს ამოჰყვება სიკვდილის წუთს შენი სახელი!