მაგ თვალებს მზის დარო რარიგად აკვესებ,

ვერ მოვრჩი ფიქრსა და შენს გზაზე ხეტიალს,

ვით გითხრა რა მტკივა, რა დარდი მაკვესებს,

ჩემს სათქმელს ისევ ეს ლექსები გეტყვიან.

ნიავსაც ვაფრთხილებ, მაგრამ ვერ ვაჩერებ,

ამ დილით ეს გული ეჭვებით ალესა,

ნაზ მხრებზე ჩამოღვრილ მაგ თმათა ჩანჩქერებს

ფრთები რომ შეახო და მოეალერსა.

თავნება მზის სხივი მახელებს მეტადრე,

ლიცლიცით მოგყვა და გზად აღარ მოგცილდა,

ჩემი საყვედური მნათობსაც შევკადრე,

ძოწისფერ ბაგეზე ურცხვად რომ გკოცნიდა.

ეს გული ეჭვების გრიგალმა არია,

ვერც ლექსით ვერ გითხარ დარდი და ვარამი,

ოჰ, შენთან სიცოცხლე წამების დარია,

უშენოდ სამარის სიბნელე-წკვარამი.