ერთხელ ღრუბელთ გადასწყვიტეს,

დააბნელონ ბადრი მთვარე

(სჩანს, შეშურდათ მის სიტურფე

სინაზე და სინარნარე!);

შეიკრიბნენ ყველა ერთად,

შეიკუმშნენ, მთლად გაშავდნენ

და, მიმავალს თავისს გზაზე,

ღამის მნათობს მედგრად დახვდნენ;

მაგრამ მთვარემ არც შეჰხედა,

სწრაფ გასცურა ის ადგილი

და დასტოვა ღრუბელთ გროვა,

პირში ჩალაგამოვლილი;

გასცურა და ქვეყანასა

მან ნათელი კვლავ მოჰფინა,

ღამის მეხრის და მგზავრის გულს

სიხარული აგრძნობინა;

ავ ღრუბლებს-კი საიდანღაც

მძლავრმა ქარმა დაუბერა,

ცხრა მთას იქით გადაჰფანტა,

ერთ წამსაც არ გააჩერა!..