იყო დრო ნეტარ ჭაბუკობისა: 

გულში ყვაოდა ია და ვარდი, 

სულს წმინდა გრძნობა აცისკროვნებდა, 

მე ის მიყვარდა, მას მე ვუყვარდი!

ცხოვრება, როგორც დამშვიდებული

ზღვა, ციალებდა და კამკამებდა

და მასზე მცურავს ჩვენ კოპწია ნავს

ოცნება შორს, შორს მიაქანებდა!

ის დედოფალი იყო საზღაპრო

უცხო სამთავროს ტურფა მფლობელი, 

მე კი იმისი კარის მგოსანი, 

მარადის მისი შემამკობელი.

და ვუჯეროდი სხვადასხვა ლექსებს, 

მის ჩაგონებით მისთვისვე თქმულსა: 

ის ყურს უგდებდა აღტაცებული, 

ჩემსა სიმღერას, აღფრთოვნებულსა,

და ტკბილ ღიმილით მაჯილდოვებდა!.. 

მეც სხვის არაფრის არ მქონდა დარდი: 

სულს წმინდა გრძნობა აცისკროვნებდა, 

გულში ყვაოდა ია და ვარდი!

მაგრამ უეცრად ცა მოიღრუბლა, 

ასტყდა გრიგალი, სასტიკ-საზარი, 

ნავი კლდეს მოხვდა და დაიღუპა; 

გაჰქრა ოცნება, ვითა სიზმარი!

გაჰქრა ოცნება!.. დღეს ულმობელი

სინამდვილეა გამეფებული:

ის ჩაუძირავს ცხოვრების ჭაობს, 

მე - უდაბნოში ვარ გარიყული!