როგორც ყველა ფინია,

დიდგული, თავმომწონე

იყო კრუზო, თუმც სულაც

არ შესწევდა ძალ-ღონე;

იმის ყეფას და წკავ-წკავს

არ ჰქონდა დასასრული, 

ხან ვის მივარდებოდა, 

ხან ვის გაანჩხლებული!

ერთხელ თვალი მოჰკრა მან, 

ეზოს გარეთ გასულმა, 

უცხო ნაგაზს და ყეფა

დაუწყო, გულმოსულმა;

ძაღლმა ჯერ ხმა არ გასცა, 

როგორც სუსტს, მოუთმინა, 

მაგრამ მერე გაბრაზდა

და ისეთი უკბინა,

რომ დიდხანს ეგდო კრუზო

უგონოდ და, ცოცხალი

თუმც გადარჩა, დაკოჭლდა

სამუდამოდ საწყალი!...