ესაო და მესაო,

მივყვეთ თხრობის წესსაო;

ერთ მშვენიერ გაზაფხულზე,

ერთ მშენიერ დღესაო

ერთი ცხვარი წაბაკუნდა,

შეერია ტყესაო,

რა თქმა უნდა, უღრანი ტყე

აბარია მგელსაო;

არც მას დაუგვიანია,

თვალი ავად ჰკვესაო:

- ახლა სადღა გამექცევი,

დაგიბნელებ მზესაო! -

მაგრამ, დახეთ,

ამბავს გეტყვით

მართლა საკვირველსაო:

უცებ იმ ცხვრის - ქოფაკივით

ყეფა შესძრავს ტყესაო,

წამს ცხვრის ტყავი გადაიძრო,

კბილი გაილესაო...

მგელმაც ძალი მოიცა და,

მართლაც ფერი-ფერსაო,

მაგრამ ყურშა უძლეველი

აღარ აცლის ბევრსაო.

რაც იმ მგელს დღე დააწია,

ის შავი დღე მტერსაო,

კბილი ყელში გაუყარა -

ფარის შიშის მგვრელსაო...

მწყემსებმა კი სიხარულით

ქუდები ჰკრეს ჭერსაო.