მზემ ბოლო სხვიც მიაქრო კედელს,

წკვარამში ჩარჩა ჭიშკრის კარები,

აღარ ჩანს ვინმე, ამბის მომტანი,

მიკითხვ-მოკითხვის დანაბარები.

მაინც ინთება სიპის ბუხარი,

დროს ახლა სულაც არა აქვს ფასი.

ბუხარი მბჟუტავ იმედს მოაგავს,

ბუხარში ელავს ყოფნობის არსი.

ღამემ ჩურჩული იცის უენო,

ღამე წინადღის ზღაპარს გიყვება

და გაპატიებს, თუ ამოოხვრას

უხმო ქვითინიც გადაგიყვება.