ძუა - თვალი;

ძუა - ქვა;

შეკრბა,

მძივი დაირქვა.

აყელყელდა,

აყოჩდა,

ჯავრი გულზე იყარა,

მერე გაწყდა, ძარღვიან

პეშვზე ჩამოიყარა...

აღარც ძუა,

აღარც ქვა,

აღარც თვალი გიშერის...

მოწყენილი მეძახის

უმძივებო კისერი.