თავს ვღალატობ, განა სხვას,

სხვასთან რა მაქვს სადავო.

მიტომ მეუბნებიან -

შენ სად, ჭკუა სადაო?!

თავს დავცინი, განა სხვას,

სხვასთან რა მაქვს სამეტო?

ვერ ვახერხებ, საკუთარ

ზრახვებს გადავამეტო.

გადაბჟირდნენ სიცილით,

ჩაგუბული ბატები -

სიმართლესაც აქვს,ზოგჯერ,

ჭრელი დანამატები.

ქვე-ქვემძრომთა არმიას

არ აკლდება შევსება!

თვალს რად ვითხრი, ნეტავი?

თვალი ისეც მევსება!

გადალიბრულ ქვეყანას,

გადაზურნულ გონებას,

გამოთხრილი თვალები

ვითომ მოეგონება?