აბა, შავხედნოთ ქვეყანას:

ძირს ვაკე, მაღლა მთებია;

ზოგან ხევები, სხვაგან ტყე,

კლდედ მიიუვალი გზებია.

რამდენჯერ დავფიქრებულვარ,

გულშიაც ცეცხლი მთებია;

სხვაზედ ვერაზედ დავმდგარვარ,

მარტო ეს მიფიქრებია:

ღმერთი რო კაცსა გააჩენს,

თანვე დაუწერს ბედსაო,

ზოგს მისცემს ბატონობასა,

სხვას-კი დაუხრის ქედსაო.

ვენაცვლე უფლის სახელსა,

ჩვენს დამბადებელს ღმერთსაო:

ღმერთმა დამბადა მუშადა,

იმან მიკურთხა მარჯვენა,

უნდა ვხნა, ვთესო, ვიშრომო

და გამოვკვებო ქვეყანა.

ალალის ოფლით ნაშონსა

ლუკმას ვსჭამ გემრიელადა:

ვიცი, რომ ჩემი შრომაა,

ჯაფით მოსული ხელადა;

დაღალულს ქვა რომ მაჭამო,

მომეჩვენება ქადადა.

ბედნიერი ვარ, ოღომც-კი

ქვეყანამ მიცნოს კაცადა.

კაცი ვარ, მენაც კაცი ვარ,

ვაჟკაცი ნამუსიანი;

ცხვარი და ძროხა ბევრი მყავ,

სახნავი სასუქიანი;

ზღვადა დგა ჩემი ყანები,

ყანები თავთუხიანი;

საქერეს ქერი მითესავ,

ქერია ჩარათიანი,

სავსე კოდები მიდგია

ყველიან-კარაქიანი.

ბევრს აძღებს ჩემი მარჯვენა,

მარჯვენა ბარაქიანი!

უფალს აუნთებ სანთელსა,

გლეხურად შევეხვეწები;

იცის, გლეხი ვარ, შემინდობს,

თუნდაც დავაკლო წესები.

ვერთგულობ მამა-პაპასა,

იმათში მიდგა ფესვები.

სუყველა თავისი მაქვის,

სხვებისას არას ვეხები.