მ ა ნ ა ნ ა - ლალი, ლალი, ჩემო ლალი!

ლ ა ლ ი - რაო, ჩემო მანანა?

მ ა ნ ა ნ ა - ეს თოჯინა დედაშენმა

ჩემთან გამოგატანა?

ლ ა ლ ი - რასა ბრძანებ, ქალბატონო!

არ გათხოვებ არასდროს,

გინდა ისევ გააცივო,

ისევ სურდო დამართო?

მ ა ნ ა ნ ა - რადგან ასე მეუბნები,

რადგან ასე მაჯავრებ,

დამიბრუნე ჩემი ვაშლი,

მე რომ გუშინ გაჭამე.

ლ ა ლ ი - არაფერიც, არაფერიც,

არაფერსაც არ მოგცემ,

იმ ვაშლისთვის, აღარ გახსოვს,

ლოყაზე რომ გაკოცე?

მ ა ნ ა ნ ა - მე რომ წიგნი მოგიტანე

კარგი წასაკითხავი?..

ლ ა ლ ი - მერე მე რომ მოგარჩინე,

ექიმი რომ ვიყავი?

მ ა ნ ა ნ ა - ჰო-ჰო-ჰო-ჰო, დიდი საქმე,

სულ არ იცი თამაში,

გახსოვს, მე რომ მოგეხმარე

კანფეტების ჭამაში?

ლ ა ლ ი - მერე მე რომ შენს თოჯინას

გავუკეთე ნემსები?!

მ ა ნ ა ნ ა - მერე მე რომ წაგიკითხე

დიდი, გრძელი ლექსები?!

ლ ა ლ ი - როგორც ვხედავ, ქალბატონო,

უმადური ბრძანდები,

დაგავიწყდა, გუშინწინ რომ

გამომართვი ბაბთები?

მ ა ნ ა ნ ა - არც თოჯინა მინდა შენი,

აღარც შენი ვაშლები,

ბუტე, ბუტე, გაგებუტე,

აღარ გეთამაშები!