|
როცა გნახე პირველად, ქარი მცემდა სახეში წვიმის წამოსასხამს და ნარბენი ვუმზერდი შენი მწვანე ფოთლების შრიალსა და ხასხასს.
იყავ გახარებული უეცარი ავდრით, მე შარვალში პერანგის ამოჩაჩულ ბოლოებს ხელით ვიჩურთავდი.
სიზმრით თავგზადაბნეულს ცისკრისა და მწუხრის გაუგებარ სიხარულს, ღირსი ვარ თუ არა ვარ, ხელგაშლილად მჩუქნი:
განბანილი ხელები და ეგ შენი ტანი. ჩემს სულს ისე იპარავს მხოლოდ ერთი შეხედვით, როგორც კლეპტომანი.
და აქ როდის მოსულხარ, ქედმაღალო მუხავ, ყური ვით შეაჩვიე ამ ქალაქის ლაპარაკს უხიაგს და უხამსს.
მედიდური არწივი თუნდაც ერთის ნახვით, შენ არ გეხახუნება ვნებიანი ქსუტუნით გამაძღარი ტახი.
გვერდით მთელი კორომი, შენი ძმა და ასლი, შენს ჩრდილს ვერვინ იჩრდილებს, არვინ არ წამოწვება, სუფრას არვინ გაშლის.
არ ხარ გაშუქებული და ქალაქის ბორგვით ცხოვრობ და შენს გარშემო ბრუნავს გადარეული მანქანების ჯოგი.
ამ ქალაქში რა გვინდა... გამისწორე თვალი, როცა მომაქვს ბაზრიდან გახვეული ქაღალდში ყველის ნაოთხალი.
მითხარ, რა გეშველება, ქედმაღალო მუხავ, მე კი ალბათ ოდესმე სადღაც ქართლის სოფელში მივუჯდები ბუხარს.
ქვის ფოთოლი ირხევა და მტევანი ყურძნის, სადაც ლანდი წინაპრის ბალამწარას ყალიონს გულმოდგინედ წუწნის.
ენაგადმოგდებული ქოფაკივით მოსდევს იმ ავტობუსს, რომელიც მორახრახებს კასპიდან მიმავალი ნოსტეს.
ალბათ ბოლოს მოვიცლი და ჩემს მემუარებს გადავიტან ქაღალდზე, ღამის სამელნეში რომ ჩავარდება მთვარე.
მაგრამ, მუხავ, მანამდე ვხარობ შენი ნახვით, ალბათ ჩემი ყოველი ქალაქიდან გაქცევა გათავდება კრახით... |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • გივი გეგეჭკორი პოეზია |
