როდესაც გზაზე ავტობუსი აგროვებს მგზავრებს,

გამოქცეულებს ჩვენსაკენ, ანდა ჩვენსკენ მომავლებს,

როცა ხმაურით ამოდიან და სანამ ჩავლენ,

დინჯად თავიდან ფეხებამდე თვალით მზომავენ.

ასე მგონია, დაღლილ სახით,

ჭაღარა ქოჩრით

ამ ავტობუსის მგზავრებისთვის მე დღეს უცხო ვარ,

ის ხალხი გაქრა და წავიდა,

თქვენს მონა-მორჩილს

ვინც ტანთ აცმევდა,

ვინც ჰკოცნიდა

და პურს უცხობდა.

ჩემი ღიმილი მათ არაფერს არ ეუბნება.

არც მოგონების უხილავი ფოლიანტები,

თვალს ეფარება ერთაწმინდის გარეუბნები

და უკან მომდევს მტვრის ბუღი და კორიანტელი.