მიწას ასკდება ლეგიონები,

რაღაც სიშმაგით და გაავებით

დგახარ სარკმელთან და ელოდები,

ეგებ, ეკვეთონ მომხდურთ ქარები.

ეგებ, გამოკრთეს სადღაც ცისკარი 

ჯოჯოხეთისგან ვერმოსყიდული,

ღვთით ბოძებული, ნასათუთარი 

ჩვენთვის აყვავდეს კვლავ, ცისკიდური?

ფარდას გადაწევ სარკმელზე ფრთხილად

და იმეორებ ლოცვას ჩურჩულით,

რომ არ შეაკრთო უეცრად დილა,

ეგებ აქ, სადღაც შემოხიზნული..