გახსოვს? ფიჭვნარი, ხავსის ქეჩა, სხივების თქეში,

ო! მე იმ განცდებს გამოვშორდი და ისევ ვნატრობ,

ცისფერ ქოლგის ქვეშ, მოჩურჩულე ბუმბერაზ ტყეში,

მთის დიდ კალთაზე, დიდ ფიჭვებში ვიყავით მარტო.

ჩვენ გვახარებდა ტანმაღალი ხეების რხევა,

ნაძვი - ფიქრებში გალურსული, დამძიმებული,

პეპელას ფრენა, მოჩურჩულე ბალანთა ხვევნა

და დილის ცვარი, ყვავილებზე დამძივებული.

გვახალისებდა ტყის ამბები, ნაირი ხმები,

ჩვენი ხალისი წყაროს ჩქრიალს ეცილებოდა,

ტყეს გავძახოდით, გვპასუხობდა ტყიანი მთები

და ჩვენს სიცილზე - გულიანად ეცინებოდათ.

თუ ორთქმავალი მძიმე ქშენით დუმილს გახევდა,

გაიქროლებდა ძირს, შარაზე, ხმაურით ავტო,

თითქოს ქვეყანა, სიშორიდან გამოგვძახებდა:

„მე ყველგანა ვარ, არ გეგონოთ დაგტოვოთ მარტო“

...გახსოვს? მითხარი: „სანამ ჩემთვის ცაზე მზე არი,

სანამ ამ თვალებს არ ჩამიქრობს სიკვდილის ჩერო,

დედა-სამშობლოს ხელს ვერ ახლებს მტრულად ვერავინ,

ვერც თქვენს სიყვარულს ვერ წამართმევს, ძვირფასო ჩემო“...