|
I
მზე მოდიოდა... სხივს მოქონდა შვება დილისა, განცდა ღვთაების, სულის რწმენა სიყმაწვილისა. შვენოდა ყვავილს მკერდის რხევა მიცვარულისა და გულს უმანკოს ზეიმობა სიყვარულისა!
მზე ჩადიოდა... თან მიქონდა დღე წუთ ლეული. და სიხარულის საოცნებო კოშკი მსხვრეული! იდუმლათ მდელოს ეხვეოდა მწუხრი სნეული, ღამის ლანდებში ინთქმებოდა სვე კურთხეული
მთვარე მნათობდა... საოცნებოთ იწვევდა მწარ სულს... და აგონებდა განვლილ დღეთა ორჭოფულ წარსულს სამზისიეროს ცის მნათობნი თინათინებდენ და ჩანგის სიმნი ქვითინებდენ და ქვითინებდენ! |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • შალვა კარმელის პოეზია |
