გადმოკიდულა ციდან

სემირამიდის ბაღი,

გულია ერთი ციდა

და მთის ოდენა დაღი.

შენს ცრემლს ნუ ეტყვი ნურვის.

არ ვკვნეს დაჭრილი გალლი.

მე ვერ მომიკლავს წყურვილს -

სამარიელი ქალი.

მივყვები ფრანსს და ფლობერს:

ომებს, ტირილებს, კვდომას

და კართაგენი მოჰბერს -

სხვა ტრფიალების ნდომას!

მივე სალამბოს ფიცი,

თაისს - ლოცვები ლალის,

მაგრამ შენ გქვია, ვიცი:

ყველა სახელი ქალის.

ვარდებს აქ სხვები ჰკრეფენ...

ჩვენ კი ვართ მტრები თავის:

მე - ბალთაზარი მეფე,

შენ - დედოფალი სავის!