ნურვინ მეკარებით, ნურვინ მიმედებით,

არ მსურს ქალაქები მსდევდეს ბაიბურად.

გავალ უდაბნოში დაჭრილ იმედებით,

სადაც ლაჟვარდები მტვერით დაიბურა.

ჩემი მოსასხამი მძლავრი ფრთიანია

და ჩემს გადაფრენას ქარი მიანება.

მაგრამ ღამეებში ფრენა გვიანია -

ასე საშიშია გადაგვიანება.

მივქრი დავიწყებით, გული გავაცივე,

ღმერთებს მომაგონებს ზარი ნაშაბათი.

ყველა შევიძულე, ყველა გავაძევე.

დამრჩა სანბენიტო, მთვარის ეშაფოტი.

მაგრამ სიკვდილის წინ თავის ტრფიალებით

ისეთს დავიკივლებ ხმათა მომეტებით, -

რომ ეს დედამიწა გადატრიალებით -

ცეცხლის ბრილიანტად გასკდეს კომეტებით!..