დავკარგე გვარი, შევამცირე მისი გაისი;

და ცრუ სახელად ავირჩია კარმელი ძვირი.

აჰ, ალბათ, ვინმეს ვეგონები უდაბნოს მწირი.

სხვა უდაბნოა საქართველო და ქუთაისი.

მისდევს ლეილას ჰაშიშებით გიჟი ყაისი,

მაგრამ ინფანტას ბრმა თვალებზე მე უფრო ვტირი.

გადიფრენს ქარი მკვდარ ქვეყნებზე ლანდებით ხშირით.

ჩემთან ლოცვებში მწირ მოლოზნად მოვა თაისი.

მეფისტოფელის წამოსასხამს ვშლი ცეპელინად,

რომ გავადევნო პოეზიას ყველა მიზნები.

მე, მას, კარმელი, ვით მონასტერს შევეხიზნები.

ვტრიალებ დამწვარ არაბეთში მზიურ ელინად.

ვიცი: უთუოდ საამაყო მაქვს რეფლექსებში:

მდიდარი რითმა რომ გავმართე ქართულ ლექსებში!