საღამო მოდის. ტაძრის კარი ჩუმად იღება,

სანთლების შუქი მეგებება დაღვრემილ პოეტს,

სამრეკლოს ზევით დასაქცევი ცა იღრუბლება,

ქრისტე იცინის, გარეთ გადის და მარტოს მტოვებს.

ვლოცულობ ჩემთვის და ანთებული ლექსები მომაქვს

ბრმა წმინდანებთან, როგორც ჩემი გულის ნაჯერი.

ჩემს სამშობლოში დანდობილა რად ჩამაქვავეს,

რა იქნებოდა, მეც მქონოდა ერთი საყდარი;

ძველთაგან ძველი დანგრეული კედლების სუნთქვა,

რომ წინაპრების მწუხარება ამომეწია,

რომ გორიჯვრისთვის ჩემი თავი მზვარად შემეთქვა,

რომ ჩემი სისხლი სვეტიცხოველს ამოერწყია.

რა მოხდებოდა, საქართველოს ეთქვა ნუგეში,

იცით როგორი? - რომ ცაცხვის ქვეშ მეც დამესვენა,

რომ ეფართხალათ ყაყაჩოებს გულის უბეში,

რომ სამარისკენ მეც წამეღო მწყემსების სტვენა.

კაცთ მდინარება როდი მძულდა, იცოდეს ღმერთმა,

ჩემს ცხოვრებაზე მგზავრსაც კი არ დავმდურებივარ,

მე გული მტკივა, პოეზია რაზე წამართვეს,

იქნებ სჯობდა, რომ ასეთი უბედური ვარ.

გარეთ ღამეა… შიგ ტაძარში ღვიძავს ღვთისმშობელს,

აკვნის რწევა კი განუწყვეტლივ ისმის და ისმის,

მიუვალ გზებზე მგზავრებს ბინდი ემშვიდობება,

ცაზე კიდია გაწყვეტილი მერცხლების სიმი.

გინახავთ კაცი, ტაძრის ზღურბლთან ლოცვებით მთვრალი,

ყრმა მაცხოვარის ნაფეხურებს რომ გაჰყოლია?

როცა დაღლილი გზიდან ქარებს აუთრევიათ,

ზარს კი ზეცისკენ უყეფია როგორც თოლიას.

დიდი ხეები შრიალებენ. შორს იღრუბლება.

კარგა ხანია ფრინველებმაც ცა მიატოვეს.

საღამოს ველი. ტაძრის კარი ჩუმად იღება,

სანთლების შუქი წინ მეფრქვევა დაღვრემილ პოეტს.

წმინდანებს ღვიძავთ. ანთებული ლოცვები დამაქვს,

ვით ნაწვიმარი მთების ზვავი, გულის ნაქარი.

ზედმეტ სახელად პოეზიის გერი დამარქვეს,

თითქოს ჩემს მრწამსში არ ღვიოდა გუდამაყარი.

მეც მათრთოლებდა წინაპართა ძეგლების სუნთქვა,

მეც რომ მინდოდა, რომ იმათი ხვედრი მეწვნია,

რომ ეს სიცოცხლე თრიალეთში მზვარად შემეთქვა

და ჩემი სისხლი სვეტიცხოველს ამოერწყია;

რომ თვალხუჭუნას თან წამეღო მწყემსების სტვენა,

ბნელ ორღობეში ეფარფატათ ციცინათელებს,

რომ ჩემი გვამი ჩემი ხელით გადამეტანა

იქ, სადაც ძველი აკლდამები მიქნევდნენ ხელებს.

ლოცვებს აღვავლენ, ფეხაკრებით ღამეც მობრძანდა,

ღვთისმშობლის ქოხში აკვნის რწევა ისმის და ისმის,

გარეთ ცაცხვები წყაროს სვამენ თეთრი ბარძიმით

სივრცეში მოჩანს გაწყვეტილი მერცხლების სიმი.

ქართულ აგურის იატაკზე დამხობილ პოეტს,

ორტოტა ცეცხლი მეკიდება, ვატყობ, ვრინდდები.

ჩემო სამშობლოვ, ნეტა რაზე გადამემტერე?

იცოდეს ღმერთმა, რომ ცრემლებსაც კი გარიდებდი.

ისევ ვილოცებ. იქნებ ღმერთმა მაინც მიშველოს

საღამო მოდის. ტაძრის კარი ჩუმად იღება,

სანთლების შუქი მეგებება დაღვრემილ პოეტს,

სამრეკლოს ზევით დასაქცევი ცა იღრუბლება,

ქრისტე იცინის, გარეთ გადის და მარტოს მტოვებს.

ვლოცულობ ჩემთვის და ანთებული ლექსები მომაქვს

ბრმა წმინდანებთან, როგორც ჩემი გულის ნაჯერი.

ჩემს სამშობლოში დანდობილა რად ჩამაქვავეს,

რა იქნებოდა, მეც მქონოდა ერთი საყდარი;

ძველთაგან ძველი დანგრეული კედლების სუნთქვა,

რომ წინაპრების მწუხარება ამომეწია,

რომ გორიჯვრისთვის ჩემი თავი მზვარად შემეთქვა,

რომ ჩემი სისხლი სვეტიცხოველს ამოერწყია.

რა მოხდებოდა, საქართველოს ეთქვა ნუგეში,

იცით როგორი? - რომ ცაცხვის ქვეშ მეც დამესვენა,

ომ ეფართხალათ ყაყაჩოებს გულის უბეში,

რომ სამარისკენ მეც წამეღო მწყემსების სტვენა.

კაცთ მდინარება როდი მძულდა, იცოდეს ღმერთმა,

ჩემს ცხოვრებაზე მგზავრსაც კი არ დავმდურებივარ,

მე გული მტკივა, პოეზია რაზე წამართვეს,

იქნებ სჯობდა, რომ ასეთი უბედური ვარ.

გარეთ ღამეა… შიგ ტაძარში ღვიძავს ღვთისმშობელს,

აკვნის რწევა კი განუწყვეტლივ ისმის და ისმის,

იუვალ გზებზე მგზავრებს ბინდი ემშვიდობება,

ცაზე კიდია გაწყვეტილი მერცხლების სიმი.

გინახავთ კაცი, ტაძრის ზღურბლთან ლოცვებით მთვრალი,

ყრმა მაცხოვარის ნაფეხურებს რომ გაჰყოლია?

როცა დაღლილი გზიდან ქარებს აუთრევიათ,

ზარს კი ზეცისკენ უყეფია როგორც თოლიას.

დიდი ხეები შრიალებენ. შორს იღრუბლება.

კარგა ხანია ფრინველებმაც ცა მიატოვეს.

საღამოს ველი. ტაძრის კარი ჩუმად იღება,

სანთლების შუქი წინ მეფრქვევა დაღვრემილ პოეტს.

წმინდანებს ღვიძავთ. ანთებული ლოცვები დამაქვს,

ვით ნაწვიმარი მთების ზვავი, გულის ნაქარი.

ზედმეტ სახელად პოეზიის გერი დამარქვეს,

თითქოს ჩემს მრწამსში არ ღვიოდა გუდამაყარი.

მეც მათრთოლებდა წინაპართა ძეგლების სუნთქვა,

მეც რომ მინდოდა, რომ იმათი ხვედრი მეწვნია,

რომ ეს სიცოცხლე თრიალეთში მზვარად შემეთქვა

და ჩემი სისხლი სვეტიცხოველს ამოერწყია;

რომ თვალხუჭუნას თან წამეღო მწყემსების სტვენა,

ბნელ ორღობეში ეფარფატათ ციცინათელებს,

რომ ჩემი გვამი ჩემი ხელით გადამეტანა

იქ, სადაც ძველი აკლდამები მიქნევდნენ ხელებს.

ლოცვებს აღვავლენ, ფეხაკრებით ღამეც მობრძანდა,

ღვთისმშობლის ქოხში აკვნის რწევა ისმის და ისმის,

გარეთ ცაცხვები წყაროს სვამენ თეთრი ბარძიმით

სივრცეში მოჩანს გაწყვეტილი მერცხლების სიმი.

ქართულ აგურის იატაკზე დამხობილ პოეტს,

ორტოტა ცეცხლი მეკიდება, ვატყობ, ვრინდდები.

ჩემო სამშობლოვ, ნეტა რაზე გადამემტერე?

იცოდეს ღმერთმა, რომ ცრემლებსაც კი გარიდებდი.