გათხრილ საფლავთან მესაფლავე გაისეირნებს,

ბედუზრუნველი, მუხანათი, წირპლების რული,

კაცი, რომელიც უცქეროდა ქვეყნის სეირებს,

როგორც ჭინჭარი, როგორც ძეძვი, როგორც ველური.

ჩაგასვენებენ საძნე ურმით ფოთლებშემოყრილს,

ნიშა ხარები დაფრთხებიან მონასტრის ზევით.

ქანდაკებები ნაძვებიდან დაიყვირებენ

და კრუხებივით დაფრთხებიან ციდან მზეები.

ჩამობნელდება... მტირალ წნორებს წაუვათ გული.

უკვდავებაა, სიცოცხლეზედ რომ ისეირებს...

და მესაფლავე მახინჯ მხარზე ბარგადებული

სასაფლაოზედ პურის ჭამით გაისეირნებს.