კვლავ ბრწყინავს თქვენი სახელი

და გრგვინავს თქვენი ლექსი.

ეჰე, რა მაღლა ახველით,

ცათა ღაღადიც გესმით.

ლომის ბუხუნის მაგვარი,

თქვენი ბუხუნი მძლავრობს.

მუხის გულივით მაგარნო,

თქვენ ჩემი მიწის ძარღვნო.

თმებში კი მაინც დაყრილა,

თეთრად დაყრილა ბროლი,

დრონი წასულან, აყრილან,

ვაი, წასულან დრონი.

დროსაც სიმღერით წამლობენ

და აჩოქებენ მგონი.

დრონი წავლენ და წამოვლენ,

რას დაგვაკლებენ დრონი!