ჩემო დაიკო, ვერ გაგახარე,

ვერ მოგალხინე ჟღურტულა ჩიტი...

აღარ გათავდა ის ჩემი ხვალე,

ვეღარ გიყიდე საკაბე ჩითის.

დღეში ასჯერაც გახსნებ ბარემ

და შენი ნახვაც მომწყურდა ძლიერ …

ვნაღვლობ : არ გახსოვს ჯერ კიდევ რამე,

გამოგზავნილი შენი ძმის მიერ.

ფარვანასავით სტრიქონს ვადნები, -

და რა ვქნა,

თუკი ვცხოვრობ ღარიბად …

ალბათ ის ჩემი

დღე დაბადების,

ბედმა შეცდომით დაათარიღა!

ლექსმა ქართულმა გამიყოლია, -

რითმებს გულგრილად ვეღარ ჩავუვლი …

შენზე ძვირფასი არვინ მყოლია

და მაპატიე დანაშაული.

თუმცა ჯერ კიდევ ვერ გაგახარე ,

ვერ მოგალხინე ჟღურტულა ჩიტი...

მოვა ერთხელაც ის ჩემი ხვალე;

შენ რომ საკაბე გიყიდო ჩითის.