მოფრინდა, მხარზე დამაჯდა

ჩემი ძმაკაცი ბეღურა.

ორივეს - კაცსაც და ჩიტსაც

სვანური ქუდი გვეხურა.

ისიც ცქმუტავდა ხალისით

და არც მე ვგავდი ვალიანს,

თვალს ვაყოლებდით ორივე

ქალებსა ლამაზხალიანს.

ორივე წვიმას ველოდით -

ცის წყალსა ნათელიანსა,

რომ ნაწვიმარზე მთებისკენ

გავდევნებოდით ნიავსა.

ერთად ვუცქერდით ქაშუეთს,

ერთად გვიძგერდა გულები.

არ გვჭირდებოდა სიმდიდრე

და ჭუჭყიანი ფულები.

ვესალმებოდით ნაცნობებს

სიხარულითა დიდითა

და ვამაყობდით ორივე:

ის - კაცით, მე კი - ჩიტითა.