გზის ანგელოზი მმტრობს,

მიძვირებს ფუძის ნახვას,

რა ვუქო ვაზის ნასხლავს

ბზის გადანაწვენ ტოტს.

ავზნე ასკილის კოკორს,

ენადატკბილულ თუთას,

გვალვაში მზე რომ ფეთქავს

სიმინდს ულვაშებ-კოკობს,

რა ვუყო ხევს და ხრამს,

ზოგჯერ წყნარს, ხანაც მწყრომს,

წიწამურსა და წრომს.

რა ვუყო გულის ხმას!

ზე ამაღლებულ ცას,

ცად ალაღებულ მზეს,

რა ვუყო მამის ზვრებს

რა ვუყო რიცას, ფცას!

ჩრდილებს მიწაზე გაკრულს

ბოჩოლას კანწინ ბმულს,

რა ვუყო, დედის საკურთხს

რა ვუყო, ამ ჩემს გულს!