მე არ ჩამოგთვლით თქვენ სათითაოდ.

იკმარეთ მხოლოდ ეს სათაური.

დე, ისტორიამ მერე იდაოს -

ასტყდეს კალმების აურზაური.

მშვენიერებო! თქვენ არა ერთხელ

აღმინთეთ სულის ალმაცერობა.

მაგრამ ვერ ვპოვე: ლეილა, გრეთხენ,

უცხოა თქვენთვის მგოსნის სერობა.

ლეილა - ვნების ამომშანთავი!

გრეთხენ სინაზის უცოდველობა!

რითმამ სტრიქონში დაინჩო თავი -

ვეღარ შეიძლო თქვენი მცველობა.

მინდა დაგტოვოთ ყველანი ერთად

და მოგახალოთ ერთ დღეს უარი!

მოსაწყენია სჯა მშვენიერთა,

საწოლი. ვნება. ექსესუარი.

ლამაზ ღალატით გული ივსება:

თქვენც გაგათხოვებთ, თქვენც ქმრებს გაჰყვებით,

ერთში ვერ ვნახე ყველა ღირსება

და მინდა ნაკლი შევავსო სხვებით.

ო, ჩემი ქცევა ვის გაარისხებს!

ვინ გადმომიგდებს ხელთათმანს მძაფრად!

არ დავეძებდი თქვენში ხარისხებს,

ვანაწილებდი გრძნობას თანაბრად.

ვფიქრობდი. ხსნა კი ვერ მომეგონა.

„ათასერთ ღამეს“ ვფურცლავდი, ვშლიდი.

ახ, რად არ გახდით ერთეულ კონად,

ახ, რად არა ვარ გარუნ-რაშიდი?!

თქვენ არ ატარებთ ჩემს ფსევდონიმებს -

გეთაკილებათ ცოლობა მგოსნის.

თუმც სათითაოდ ირიგებთ სიმებს

და ტუჩს ნატუჩარს სუყველა ჰკოცნის.

ო, თქვენი ხელის ნაძერწავიდან

ჩემს წიგნს ამშვენებს ჩუქურთმა ბევრი.

მაგრამ რაც იყო... მორჩა! წავიდა!

ღვინის ჭაშნიკმა გაბზარა ქვევრი.

თუმც თქვენთან ვრჩები ნაწილობრივად

ვით მარგალიტი ქვებში გდებული

მაგრამ მე მაინც ვითვლები ქვრივად,

მე: ჩემს ტალანტზე შეყვარებული.