თოვლის ფიფქებმა საგულდაგულოდ

გზებზე დაფინეს თეთრი ქაღალდი.

ახლა სიზმარსაც აღარ ვნახულობ,

თორემ სიზმარში მაინც გნახავდი.

შენ მარტოობა დაგიდარაჯდა,

სიმკრთალე შენი თოვლსაც აოცებს,

შავი ფიქრებით თეთრ ფანჯარასთან

დგები და სულში ითვლი ნაოჭებს.

ვერ გაგიბედავს დაშვება ფარდის

(თვალებს კი მაინც სიცოცხლე უნდათ)

ეს თოვლი შენი სულიდან ბარდნის,

თუ შეწყდა, შენი შეწყდება სუნთქვა.

წმინდა ოცნება გამიპარტახე,

თავად რას იმკი, გულნატყვიარო?!

ჩვენ ვისხდეთ სახლში, ამ თეთრ ფარდაგზე

ანგელოსებმა უნდა იარონ.