დრო ამ გორაკებს სვავივით კორტნის,

მზით ჩაჟანგულა პაპის საძვალე.

ტყეში თავშერგულ ხბოსა ჰგავს კორდი,

ბილიკს კუდივით რომ ახვანცალებს.

ო, გულთმისანო ბერო ბჟოლებო,

ბედნიერი ვარ რაკი მიცანით,

გთხოვთ მაპატიოთ ეს განშორება,

თქვენი არ იყოს, ვარ გულთმისანი.

ვინ მოიგონა, ან ვინ მოჭორა,

თითქო გიმუხთლე, თითქო გიგანე…

ვარ დაკარგული შენი ბოჩოლა.

მომშივებია შენი ჯიქანი.

შენ, ჩემო ძიძა, მომაგონდები,

თითქო წარსულის დღე განაპირდა,

კალთა სავსე გაქვს წაბლის ფოთლებით,

ბოსტნის სურნელით, ათას ზღაპრითა.

ნუ მემალები, გხედავ აქედან,

ცრემლს როგორ იწმენდ თავშლის ბოლოთი,

მე კი შენს ვაჟკაცს რა წამახდენდა,

ამ დღეებამდის რომ მომყოლოდი.

ეს გახსენება ისე თბილია,

როგორც ქოთანში რძის ჩასხივება.

ეს სიმყუდროვე და იდილია

ციდან იმსხვრევა ციცქნა მძივებად.

ჩემო სოფელო, მოველ მშვიდობით,

მშვიდობა ბოსტნებს, ქედებს ხრიოკებს.

ერთი შემბღავლე დედაშვილობას

და სიყვარულით თმა ამილოკე.