მუხრანის ბოლოს წამოვდექ,

ადგილიც მახსოვს მისხლითა.

ხმალო, გამიძელ, გამოდექ,

გაუმაძღარო სისხლითა!

აი, აქ შემხვდი პირსავსე,

მკლავზე ნაწოლი ლომისა,

ყელ-ყური მთვარეს გიმსგავსე,

ბადახშისა და ბროლისა.

ცოლ-ქმარი შემომეყარეთ,

მავალნი შორი გზისასა,

მე შავ ჯოჯოხეთს შემყარეთ,

ვაი ბედს ყივჩაღისასა!

რა მოხდა თმა ჩაგიშალე,

ის კოცნაც რაღას გიზამდა?!

ისეთი რა დაგიშავე,

ქმარმა რო ხმალი მისართა!

გამრიყეთ გაურიყავი,

ახსოვთ გზათა და მინდორთა,

მაშინ კაი ყმა ვიყავი,

თურქებს რო ვჩეხდი დიდგორთან!

სისხლი ბობოქრობს ველური,

გული როდემდე მტკიოდეს?!

სადა ხართ დავითფერული,

შენი ქმრის თავზე წიოდეს.

ათასი წლის წინ დაღვრილი

სისხლი გავლოკე ქვიშაზე,

მუხრანთან გიცდით დაღლილი,

ვარდის ფურცლობის ნიშანზე!