ბოლო დროს შინ ხარ, ერთ შავ-თეთრ სურათს,

ხშირად უმიზნებ ერთგულ იარაღს,

არადა, დრო რომ ყველაფერს კურნავს,

სასაცილოა რა გულიანად...

მუდამ იმ ერთის სურნელი ჰქონდა

მინებზე თითით ნაწერ სახელებს...

ისეა, როგორც მძინარე ცოდვა,

გინდა, არ გინდა, თავს რომ გახსენებს.

წყალს მიცემული რამდენი წელი

ხელახლა გადის თვალწინ ტიტრებად,

კვლავ თავს იტყუებ ლექსების წერით,

შიშველ ნერვების დასამშვიდებლად.

ახლა სამარეს უფრო ჰგავს სახლი,

უღონოდ გიდევს მკერდზე ხელები

და ღამეების სიშავით დაღლილს

არ გეშინია არგათენების.

თუმცა დღეს უკვე აღარც შენ გიკვირს,

რომ ბედისწერას ხელს ვერ შეუშლი.

ხშირად უცქერდი თვალებში სიკვდილს

და მაინც გიდგას სული სხეულში.

ძლიერი დამწვრის სუნი რომ ასდის

და მზის სხივებს რომ იხვევს ყულფებად.

რომ დაეკარგა ცხოვრებას აზრი,

შენ ვერ მიცემდი ამის უფლებას.

თუმცა ხილვები გეხვია გუნდად

და სამარამდეც თავად მიხვედი,

რომ გექნებოდა იმედი მუდამ,

შენ მაინც გქონდა ამის იმედი!