მგონი, რაც უფრო შევდივარ ხანში,

მშვიდად ვეჩვევი უცხო ალმურებს.

სხვა მელოდიას უკრავენ ქარში,

თითებს უწყობენ სხვა სალამურებს.

დგას ახლა სახლში სურნელი ვაშლის,

ვესაუბრები ბროლის ამურებს,

მაგრამ ეზოდან ტირილი ბავშვის

ამ დღესაც სევდით ასათაურებს.

ჩანან ბავშვები ცაცხვების გვერდით,

მიწას აყრიან ცისფერ სასახლეს

და წამებს ითვლის საათი კედლის...

ბავშვებმა მკვდარი ჩიტი დამარხეს...

და როგორც ხელი, შვილმკვდარი დედის,

სარკმელთან ცაცხვის ტოტი ცახცახებს...