როდემდე, ნეტა ვიცოდე,

როდემდე უნდა ვღელავდე,

როდემდე უნდა ვიწვოდე

შენს სიყვარულში ყელამდე.

შველა ისევ შენ გეხვეწე,

ლექსებს გიწერდი ჩემეულს,

ვერ გთმობ, ვერ გადავეხვეწე

შენს მზერას ღიმილშერეულს.

ისევ მოლოდინს დავენდე,

გული შენს ნახვას არ იშლის,

დამაცა შუაღამემდე

ფრთები მოვისხა ქარიშხლის.

ა ემ გზას შენსკენ მოვყევარ,

არყოფნის ზღვართან მისული,

თვალად მგლისფერი მოყმე ვარ

სიკვდილთან ძმად შეფიცული.

განა ისე ვთქვი რაიმე,

განა ტყუილად ვდიდგულობ,

მე კაცი მერქვას, ვაი, მე

შენ სხვის მკლავებში გიგულო?

ვაითუ შენაც გამწირო,

ოი, რა ღმერთი მიწყრების,

ქალავ, ამ გულის ნაწილო

მიზეზო თავდავიწყების.

ვიდრე გრიგალი დანისლავს

ზეცის მიბნედილ ლაჟვარდებს,

მოვალ შავ-შუაღამისას

დაგკარგავ გარიჟრაჟამდე.

წაგიყვან, ხატად გირწმუნებ,

უშენოდ ხრამში ვვარდები,

მერე შენც ვერ დამიწუნებ,

მერე შენც შეგიყვარდები.