ეს ოხერ ბუნების ძალა,

საიდან სადა ჰყვებაო,

ვერც ბრძენთა მისთვის

ქება თქვეს,

ვერცრა მე გამეგებაო.

მოდის ზამთარი, ზაფხული,

თოვლი და მიწა ზედაო,

ზოგთად ოქროდ ღირს ქვეყანა,

ზოგთად კი - აღარც ბზედაო.

ოხერის საწუთროსაგან

სუყველა დაიცდებაო.

მხოლოდ ეს მთები მაკვირვებს,

სულ მუდამ ცას აჰყურებენ,

და ნისლნი - ფიქრნი ღვთიურნი,

სულ მათს გარშემო რგულობენ,

და ქარნიც ღვთივ მონაბერნი

მთის გულ-მკერდს დაჰბურბურებენ,

სულ განუწყვეტელ ზღაპარსა

ეტყვიან, დასჩურჩულებენ.

ცა თავის წესსა ასრულებს,

თავისსა მზე - მთვარიანად,

და დედამიწა თავისას,

მდუმარებს მთა-ბარიანად.