ვეებერთელა ქორის ჩრდილი დაეცა სოფელს...

შეშინებულმა შეიბუდრეს ხეზე ქათმებმა...

რაც თავი მახსოვს, ამნაირად ღამდება მუდამ!

რძით სავსე ძუძუ წამოსტკივდა ჩვილი ყრმის მშობელს...

გააფერადა ყავრის ჭერი ოქროს ნათელმა...

რაც თავი მახსოვს, ამნაირად თენდება მუდამ!

დილა, ვით ატმის კვირტის გასკდომა,

ღამე, ვით ფსკერზე ჩამშრალი ყავა...

უკანასკნელად,

უკანასკნელად,

ქორის ჩრდილს ვნახავ თუ ოქროს ყავარს?!