მზეს ნატრულობენ გიანციტები და ჩემი სუნთქვა უეცარ მოსვლას, მე სიყვარულით ვერ დაგცილდები და ფიქრი სხეულს გადაიმოსავს.
სიზმარს დაეცა ნაზი გვირილა, ცამ ყვითელ თაგვებს გაუღო კარი, სურვილმა ყოფნა გადაგვირია.
დანგრეულ ღიმილს შეჰყურებს სარკე, ოცნება კლდეზე გადასაფრენი ჩემს გულში დარჩა მზესავით ცალკე.
სიცოცხლეს ვუცდი დიდიხანია, როგორც პატარა სპილოს ხორთუმი მე მზის ამოსვლაც არ მიხარიან.
ისევ მარტო ვარ, როგორც კუნძული, მაქვს თეთრი დარდი ცისფერ გიშრიდან მკერდზე მტევნები გადაკინძული.
თვალებს აანთებს ალერსის მზევა, და თითებს დაღლილს ამდენ ლოდინით ალბათ, სიკვდილი გადაესევა. |
პოეზიის გვერდი • • • |