მზეს ნატრულობენ გიანციტები

და ჩემი სუნთქვა უეცარ მოსვლას,

მე სიყვარულით ვერ დაგცილდები

და ფიქრი სხეულს გადაიმოსავს.

წელია მთვარე - ღამის ნოქარი,

სიზმარს დაეცა ნაზი გვირილა,

ცამ ყვითელ თაგვებს გაუღო კარი,

სურვილმა ყოფნა გადაგვირია.

ჩამოჭკნა დარდი, როგორც ზაფრანა,

დანგრეულ ღიმილს შეჰყურებს სარკე,

ოცნება კლდეზე გადასაფრენი

ჩემს გულში დარჩა მზესავით ცალკე.

გზა სიმწუხარით არის მორთული,

სიცოცხლეს ვუცდი დიდიხანია,

როგორც პატარა სპილოს ხორთუმი

მე მზის ამოსვლაც არ მიხარიან.

ლოდინი ფიქრით ვერ დაიშრიტა,

ისევ მარტო ვარ, როგორც კუნძული,

მაქვს თეთრი დარდი ცისფერ გიშრიდან

მკერდზე მტევნები გადაკინძული.

დრო გატიტვლდება ცრემლთა მოდენით

თვალებს აანთებს ალერსის მზევა,

და თითებს დაღლილს ამდენ ლოდინით

ალბათ, სიკვდილი გადაესევა.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია