ატარებ მუდამ ყავის ტანსაცმელს, სიჩუმე გშველის ვით მატიანე მოველი შენგან სასტიკ განსაცდელს, მაშინებს ყოფნა ფიქრმეტიანი.
თვალთ დაცილება, მოკლე ბოდიში, მაგრამ სურვილმა კიდეც დამძლია მე, ცისფერების თეთრ მოლოდინში.
სიტყვა გაექცა ღიმილის შოლტებს, სახე პირბადით, როგორც ვამპირი, უეცრად მინდა სიზმარს დაშორდეს.
ალერსით მოვალ ნაგულისხმევი, და ცხელი სუნთქვით ვიცი როდისმე მკაცრ სიყვარულში მე გავისხლები.
ბედნიერ კოცნას გავატანთ მზითევს, შენ ჩამოიცლი ხსოვნას სხვისეულს და სიხარული ჩვენ აგვაზვირთებს. |
პოეზიის გვერდი • • • |