ყოველთვის ვკოცნი შენს ქართულ სახელს,

უდარდელ ხელებს ვსინჯავ ლორნეტით,

დღეს სულ სხვა ხმებმა დამატუსაღეს

და აღარ მახსოვს რიცხვი თორმეტი.

ბევრი მიიღებს შავგვრემან სალამს,

ჩემს მუქ შეხედვას ბევრს დაუზოგავ,

უცნაურება სახეს დამალავს,

სისხლის ზოლები გაჩნდება ზოგან.

მოედო თითებს ვნებების ცეცხლი,

ცხელ მკლავებს უნდა მიწას გაეკრას,

მე არ მეყოფა ერთი სიცოცხლე

და არც გავყვები უმზეო ეკრანს.

მთვარის პროფილით მოკვდა ნარრაბო

ვერ შეაშინა სალომე ელდამ,

და მეც არ მინდა თვალი დანაბო,

რომ სინამდვილე გვიცდიდეს ყველგან.

ჩვენ სიმწუხარე თავიდან აგვცდა,

მოგველოდება ღმერთი ეროსი,

ტანზედ მეხვევა მდიდარი განცდა

და სურნელება საქართველოსი.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია