ალერსით უხვი ხავერდის პირი,

თვალი ცისფერი, სახე ნარცისის,

დაუთვლელ ფიქრის სიტყვები ძვირი,

ვეტრფი მკრთალ ხელებს, მაგრამ არ იცის.

შორსა ვარ შენზე, მეხვევი დარდად,

ცრემლით ვაშენებ სევდის აკლდამებს,

ვიგონებ ტფილისს, იხსნება ფარდა,

ვეღარ გავუძლებ, რა ვქნა აქ ღამეს.

ვიგონებ ელლეს "პატარას" თარგმანს,

ღიმილს რომ ვსვამდით მარწყვის თასებით,

წარსულის ლანდი დღევანდელს არ ჰგავს

და ცა ელვარებს ვერცხლის თასმებით.

მარტო ვარ, მარტო, მტრედისფერ წიგნით

სიყვარულს ვატან ლექსებს პრობლემად,

ოცნების ბორბალს შევყევი შიგნით

მე და ეს წიგნი დავრჩით ობლებად.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია