ფერმკრთალი სახე, ლურჯი თვალები,

მე უშენობას ვერ გადავიტან,

ფიქრს აწვალებენ ამორძალები,

მსურს ყველაფერი გითხრა თავიდან:

არ მიყვარს თეთრი იასამანი,

ის გაგიჟებულ თვალებს ამირევს,

ჩემი ფეტიში - ლურჯი დამანი

შენს მოლოდინში გულს გადამილევს.

ჩვენ თუ ორთავეს გრძნობა დაგვნებდა,

დავწურავთ განცდებს, ვით მწიფე მტევანს -

ვნება ავისხათ ტანზე ჯაგნებად

და წინ გაუსწროთ ადამს და ევას.

ზღვას ჩავეხლართოთ დაშლილ ზოლებად

დღე ღამე ვკრიფოთ და ღამე დღისით,

გრძნობა ალერსით გაიზომება

და ვერ გახდება სხვა ჩვენი ღირსი.

თვალებში დარდი ჩალოგინდება

ამაკანკალებს დრო დასაშური,

და ორსევდიან ანდროგინებად

ფიქრი დასჭკნება - მზე-ბუდეშური.

მაგრამ მე ცრემლი არ დამასველებს,

უხმო ლოდინით მოვირკალები,

დაიბნა ხედვა, აღარ მასვენებს

ფერმკრთალი სახე, ლურჯი თვალები.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია