ქრიზანტემები ავსებენ ლანგრებს

და გონდოლები დადიან ცაში,

მთვარე მოვერცხლილ კიბეებს ანგრევს,

ფიქრი ღრმავდება ფერების ცვლაში.

ცის დასავალი, უსაზღვრო სივრცე,

და მე, შორეულ აზრების ღმერთმა

გულში წამების გოლგოთა ვიგრძენ,

და სიხარული კვლავ ჩამომერთვა.

ო, მინდა ისე დაბნელდეს ირგვლივ,

რომ იფარებდეთ თვალებზე მერდინს,

მაშინ ამ ქვეყნად მხოლოდ მე ვივლი,

არ შეიხსნება ღინკილო მკერდის.

დრო დაიმონებს მზეს, მთვარეს, სივრცეს,

საკუთარ ღეობით გადიფრენს აზრი.

და რომ განცდები ჯოჯოხეთს მივცე,

არ დამჭირდება მახვილი ბასრი.

მაგრამ სიცოცხლე არაფერს ამბობს,

არ მინდა დაფნა, არ მინდა ტაში.

ქრიზანტემები ავსებენ ალბომს

და გონდოლები დადიან ცაში.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია