ჩემს თეთრ გრიმასებს ჰფარავს ვუალი, -

ცხელი მზე მინდა მეჭიროს ხელში,

თვალებში დადის სხვა სიმხურვალე,

სიხარულს ველი სიმწუხარეში.

დაგროვილ ცეცხლით გავუძლებ მყინვარს,

დავამტვრევ მწიფე ალუბლის ტოტებს,

ნაწვალებ ფიქრის სიგიჟე მიყვარს,

საღამოს დარდი ვერ ამაშფოთებს.

მე ვიცი მოვა ალერსის წვიმა,

მზისფერი ვაჟი, პორტუგალელი,

ოქროს ბეჭდები ძირს ჩამოცვივა

და შეშინდება ვინმე გამვლელი.

დავუნთე ალი ტუჩების ნაპრალს,

მძიმდება ყოფნა, ვით დეკამერონ.

მსურს ვუთხრა ყველას, მტევნებით დამთვრალს,

რომ ვნება წელზე შემოიკერონ.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია