ისევ ქალწულის გამახარებს კეკლუცი სურდო

და ჭიანურობს მკრთალ სახეზე ძვირფასი ცხვირი.

მისი ცხიკვება სიმღერაა და - გასაკვირი.

დიდი ხანია, ამ სიმღერის მოსმენა მსურდა.

და მოელვარე ნესტოები ხარბად ელიან

უცნობ ქვეყნების სურნელებას, მხურვალე შუქებს.

მისი თვალები სამაისო - ახლა ბნელია.

სოველ ცხვირსახოცს მე ქალწული ალბათ მაჩუქებს.

თითქოს ის სურდომ დაამძიმა, ორსულ ქალივით

მოთენთილია, ერიდება სიარულს მრავალს.

ვნების სარკეში ის მკრთალდება ბროლ-ფიქალივით,

თითქოს წინასწარ სჭვრეტდეს სასტიკ თავგადასავალს.

თეთრ ყვავილებში მოქანცული ის ათამაშებს

სპეტაკ ნესტოებს და გაჰყვება ოცნებით სურნელს...

ის აჯირითებს სხვა მინდვრებში სულს განუკურნელს -

ვერ დავეწევი აზვირთებულ სურნელთა რაშებს.

მე მისი სურდო დავიმართო, მინდა, მწყურია.

მაგრამ არ არის მიღებული ცხვირზე ამბორი.

ჩემი ოცნება, თვითონ ვიცი, - უცნაურია -

სურდოიანი მესიზმრება ქალწული შორი.