ვისი ხმა არის ეს საკვირველი?

რად აქვს გულს ესე ჩუმი ნაღველი?

რა ვსცან პირველად წუთისოფელი,

დავშთე ადგილი, სადაცა წრფელი

რბიოდა ნათლად დრო ყმაწვილობის

სწორთა, თანზრდილთა, მეგობართ შორის, -

მას აქეთ ხმა რამ თან სდევს ყოველთა

ჩემთა ზრახვათა და საწადელთა!

ცხადად თუ სიზმრად, მე იგი მარად

სულ ერთსა მიწვრთნის გულისა ჭირად:

“ეძიე, ყმაო, შენ მხვედრი შენი,

ვინძლო იპოვო შენი საშვენი!”

მაგრამ მე მხვედრსა ჩემსა ვერ ვჰპოვებ,

და მით კაეშანს ვერღა ვიშორებ!

ნუთუ ხმა ესე არს ხმა დევნისა

შეუწყალისა სინიდისისა?

მაგრამ მე ჩემში ვერ ვჰპოვებ ავსა,

მისს საშფოთველოს და საქენჯნავსა.

ანგელოზი ხარ, მფარველი ჩემი,

ან თუ ეშმაკი, მაცთური ჩემი?

ვინცა ხარ, მარქვი, რას მომისწავებ,

სიცოცხლეს ჩემსა რას განუმზადებ?

როს ვსცნა მე შენი საიდუმლობა,

როს მხვდეს ამ სოფლად ჩემი წილობა?..