ეს უცხო ღამე, ვით შავი ძაღლი,

დაეძებს, ყნოსავს უხილავ ვარდებს.

სანამ ვარსკვლავობს ზეცის სიმაღლე,

ყვავილებს შორის ის ინავარდებს.

იდუმალ ცაზე მთვარე უძრავი -

ბნელი ღრუბლების კრთომით ნალესი,

როგორც ფეხშუმზე ნაკვეთი თავი

ნათლისმცემელის იოანესი.

ვარ მარტოობის ჯვარზე გაკრული,

მხოლოდ ღამეა ჩემი ტაძარი,

და შავ წყვდიადში, ყველასგან კრული,

მივდივარ, როგორც ელეაზარი!